Iedereen heeft als hardloper wel een lijstje van grote doelen die hij wil bereiken, nee? Ik had eigenlijk nog twee grote doelen op dat lijstje, namelijk de Transvulcania (een prachtige ultratrail van 73km over de vulkanen op La Palma, maar op dit moment is het me daar een beetje te heet) en het halen van de magische afstand van 100km. Op 11/9 laatstleden stond ik aan de start van de Pines & Dunes Trail 100k om alvast dat laatste doel te verwezenlijken.
Over het evenement
De Pines & Dunes Trail is een langeafstandsevenement dat openstaat voor zowel lopers als wandelaars. Er is een zomer- en een wintereditie, de zomereditie biedt vier afstanden aan (50-75-100-160km), de wintereditie twee (50-100km). Start en aankomst vinden plaats in de Commanderij van Oudsbergen in Meeuwen-Gruitrode, van waaruit het parkoers je dan leidt over de trage wegen van het enige Nationale Park van ons land, het Nationale Park Hoge Kempen. Doordat het evenement ook openstaat voor wandelaars zijn de cut-off times zeer ruim bemeten, en dat was voor mijn eerste 100km toch wel een geruststelling.
De laatste nacht
Kort na de start van de 160km op vrijdagavond kwam ik met het busje aan op de parking van de Commanderij, waar ik een plaatsje vond naast een paar andere campers. Ik kroop op tijd in bed, want ik had eigenlijk nog best wat slaaprust in te halen na een paar drukke weken. De start was pas op zaterdag om 13u, dus kon ik in principe goed uitslapen, maar dat was toch buiten de deelnemers van de 50 en 75km die vanaf 6u 's ochtends op de parking aankwamen en niet van de stilsten waren. Zij vertrokken rond 8u, dus daarna werd het weer stiller. Rond 10u was het dan toch maar tijd om op te staan en een stevig ontbijt te nuttigen. Rond 12u dan ook nog een flinke portie pasta naar binnen gespeeld, tot het mijn oren uitkwam, van de honger zou ik de eerste uren toch geen last mogen hebben.
Off we go
Iets na 12u mocht ik dan mijn gps-tracker gaan ophalen, nadat die stevig aan mijn rugzak werd bevestigd was ik er dus helemaal klaar voor. Stipt om 13u gingen dan van start aan de Commanderij en we doken onmiddellijk de onverharde wegen in richting Vlaams Natuurreservaat Oudsbergen en zijn Oudsberg, de hoogste duin van Vlaanderen. Een heerlijk stukje natuur om in te starten, maar dat was wellicht niet de oorzaak van mijn hoge hartslag. Hoewel de temperatuur niet zo hoog was, leek er toch weinig zuurstof in de lucht. Achteraf zou blijken dat ik niet de enige was met een hartslag die hoger lag dan normaal.
De liefde van de man ...
Na 11km lag de eerste bevoorrading, met een bescheiden aanbod van fruit en snacks, waar ik vooral koos voor een heerlijk verse koffie. Ik grabbelde nog snel een suikerwafel mee voor later, maar lang zou die niet in mijn rugzak zitten. Na een stukje asfalt doken we weer de prachtige natuur in, waar ik echter ook voor het eerst geconfronteerd werd met verdwenen of gesaboteerde bewegwijzering, waardoor ik eerst een tijdje parallel liep met het parkoers. Na de terhill van Waterschei liep ik ook nog even verkeerd, maar zag dat gelukkig snel in en maakte rechtsomkeer. Net na kilometer 27 bereikten we bij Hondenschool De Moedige Herdershond de tweede bevoorrading, waar een heerlijk bord vegetarische pasta op me wachtte. Na de pasta nog snel een donut als dessert meegepikt, ik kon er weer even tegen.
Genk
We liepen diep het Nationale Park in, richting Genk, voor een deel dat niet het aangenaamste was want continu vlakbij de E314, ook na de derde bevoorrading (met een heerlijk broodje beenham!) bleef dat nog enkele kilometers het geval. Pas in de Mechelse Heide lieten we de autosnelweg achter ons liggen en werd het weer stiller, en stilaan ook donker. Tijd om de Ledlenser-lamp op de kop te zetten dus, en te navigeren op de fluorescende bewegwijzering. Alleen bleek ook hier weer een probleem te zijn, door sabotage wellicht, want eerst liep ik zoals de pijtjes aangaven rechtdoor om dan na 100 meter geen pijl meer te zien. Even gecheckt op de gpx op de smartphone en bleek dat de weg daar eigenlijk naar rechts ging. Om dan even wat verder weer helemaal zonder bewegwijzering te zitten, ik ben dan tot aan de volgende bevoorrading op de gpx gelopen. Daar bleken ze al op de hoogte van het probleem, er was iemand onderweg om de pijltjes terug te plaatsen.
De weg kwijt
Na een lekker soepje aan de vierde bevoorrading (volgens de lieve mensen aan de bevoorrading lag ik toen in 7de positie), bij Café Statie, dook ik verder de nacht in, over een kronkelend parkoers door het Lanklaarderbos, waar ik alweer de weg kwijt raakte, maar zonder het echt goed te beseffen. Achteraf zou blijken dat ik hier toch een hele lus had afgesneden, maar gelukkig zonder een checkpoint over te slaan. Hier ligt de verklaring waarom ik uiteindelijk 'slechts' 98.5km op de teller zou hebben. De volgende bevoorrading kwam dan ook sneller dan verwacht, en daar bleek ik als eerste van de 100km aan te komen. Ik kon dat moeilijk geloven omdat ik niemand had ingehaald, intussen weet ik waarom. Na een kop koffie ging ik verder, extra gemotiveerd door de wetenschap dat ik op kop liep.
Einde in zicht
Ook de zesde bevoorrading kwam vrij snel, ik hield er niet lang stil, gewoon snel drank bijgetankt en even gepraat met een deelnemer van de 160km die het moeilijk had. Intussen had ik al 2/3 van de afstand achter de rug, het aftellen kon beginnen. Het lopen in het donker vereist een heel andere focus dan overdag, waardoor de tijd toch ook best vooruitgaat. Maar spannend is het wel, je hoort af en toe vreemde geluiden, ziet schimmen bewegen in het bos, één keer ook twee grote oranje ogen voor me op de weg die snel wegdoken naar rechts. En voor ik het wist kwam ik aan de Crosskuil waar twee lieve jonge dames me een warm welkom gaven en een bord pasta serveerden, met een fijne babbel er gratis bij. Ik vond het best gezellig en bleef wat langer hangen, maar omdat ik volgens hen ook nog op kop liep vertrok ik dan toch maar weer richting laatste checkpoint.
Bijna fout
Halverwege het stuk tussen checkpoint 6 en 7 ging het bijna weer mis, dit keer niet door sabotage maar door verwarrende bewegwijzering. In Opitter liepen we bij wijze van uitzondering eens even een asfaltweg in de bewoonde wereld in, toen een fluorescerende pijl naar links het bos in wees. Net na het afslaan zag ik een onverlicht bord dat aangaf dat dit het parkoers van de 75km was, waarna ik even terugkeerde en zag dat de pijlen voor de andere afstanden om de hoek verstopt waren en rechtdoor aangaven. Net op tijd gezien dus, de twee lopers achter mij liepen wel degelijk verkeerd en zouden zo een stuk van de lus afsnijden. Daardoor kwam één van hen vóór mij aan bij het laatste checkpoint, de andere net na mij. Die laatste zou het laatste stuk uiteindelijk uitwandelen en me dus niet meer inhalen, maar de eerste loper was gaan vliegen.
Binneeeeeeuh!
Intussen waren de benen al behoorlijk moe, maar ik kon de wandelpauzes toch best beperkt houden en had geen last van krampen. Mogelijk ook dankzij de ORS die ik voor het eerst in mijn waterbidon heb gemengd, maar uiteraard ook dankzij de 550km die ik tijdens de zomermaanden had getraind. En dus slaagde ik erin om, als tweede finisher, in een verrassend snelle tijd van 15u28' binnen te geraken (tijd in beweging 13u20'), terwijl mijn snelste schema op 14u lag en mijn traagste op 18u. Opdracht volbracht, op naar de volgende, want hoe gek deze uitdaging ook moge klinken, dit smaakt naar meer. Neenee, niet direct volgende week, eerst even bekomen. Op 2 oktober loop ik met de Brusselse loopmaatjes de Trail de l'Abbaye 30km in Villers-la-Ville, als volgende 100km heb ik voorlopig de Ultra-trail de la Sibérie in Profondeville op het ook, eind februari 2022).
Tot gauw op de trails loopmaatjes!
Nog meer foto's
